Tim Hecker w kontrze do mody na „No Highs”

Przed burzą

Jak można przeczytać w notce prasowej album No Highs jest „non-komformistycznym podejściem kanadyjskiego producenta do muzyki ambient, która w ostatnich latach została zawłaszczona przez korporacje, co spowodowało, że jest pojmowana głównie jako muzyka relaksacyjna”. W przeciwieństwie do obecnej mody, artysta prezentuje utwory, które nie są eskapistyczne, a mają pełnić rolę konkretnego soundtracku do otaczającego świata, pełnego brudu, zanieczyszczeń i niebezpieczeństw.

Po tak znakomitych wydaniach jak Ravedeath 1972 oraz jeszcze lepszym Virgins, trudno mi sobie wyobrazić Tima Heckera w hura-pozytywnym wydaniu, które nie jest okraszone jakąś namiastką niepokoju, czy dramaturgii. Nie inaczej jest na No Highs, choć może nie jest to tak wciagająca i różnorodna historia, co na dwóch wcześniej wymienionych klasykach.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Na nowej płycie Tim Hecker, wraz ze swoim rodakiem, saksofonistą Colinem Stetsonem, zdają się zachowywać balans między narastaniem energii, a dramaturgią, której jakby unikają, przez co stanowi ona dla słuchacza tylko tło, jakby znajdowała się gdzieś w oddali. Hecker wymienia negację jako swego rodzaju muzę – poczucie zgiełku bez patosu, uwiązanych ekstaz, ucieczki od eskapizmu, co powoduje, że jego antagonizm artystyczny jest zarówno szorstki, jak i.. urzekający. Choć zamiarzeniem Heckera było stworzenie czegoś w opozycji do relaksu i komfortu, to No Highs jest płytą, przy której faktycznie można odpocząć, jednocześnie będąc zaangażowanym w jej dość dynamiczną akcję.

Tim Hecker – No Highs

Zobacz także: Laik – Jak rozpocząć swoją przygodę z ambientem?