Robag Wruhme – Wuppdeckmischmampflow

Kompakt bezapelacyjnie robi jedną rzecz lepiej, niż jakakolwiek inna wytwórnia działająca w scenie techno. Co takiego? Kompilacje. I o ile wydawane przez niemiecką oficynę single i EP-ki często popadają w niepamięć, to w kategorii składanek nie ma sobie równych. 

Czy to coroczna seria „Total”, czy zmiksowane krążki autorstwa bliskich współpracowników wytwórni z Kolonii,  niemalże rok w rok wydawane są płyty, które na dłużej goszczą w niejednym odtwarzaczu. „Immer”, „Today”, „Please Please Please”, czy też doskonały, zeszłoroczny „We Are Proud Of Our Choices” to zaledwie ułamek dotychczas zmiksowanych godnych uwagi kompilacji sygnowanych nazwą wytwórni.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

„Wuppdeckmischmampflow” podtrzymuje tę tradycję. Mimo, iż krążek nagrany został – według notki prasowej –  w spontanicznych okolicznościach podczas okresu izolacji jego autora w Spreewaldzie, to dzieło Robaga Wruhme spokojnie nazwać można bardzo przemyślaną, spójną całością pod każdym względem.

Słuchając „Wuppdeckmischmampflow” ma się nieodparte wrażenie, że Gabora Schablitzkiego kompletnie nie obchodzą muzyczne trendy, jakie panują obecnie na scenie. Przez niemal cały czas trwania krążka ma się do czynienia z bardzo dobrym, ciężkim do zaszufladkowania graniem, do którego jako połowa Wighnomy Brothers przyzwyczaił przez ostatnie lata wszystkich swoich licznych fanów. Choć trzeba dodać, że momentów melodyjnych i przyjemniejszych dla ucha jest nieco więcej, niż początkowo można było się spodziewać.

Ciekawy jest również fakt – na przekór ogólnie panującym tendencjom – że ogromna większość osiemnastu kawałków, które Robag wziął na warsztat na potrzebę tego krążka to od dawna znane już sztosy, a nie ekskluzywne, albo zaledwie wydane numery. I w tym właśnie tkwi największy atut tej płyty, bo każdy będzie miał dobrą okazję odświeżyć sobie lekko zakurzonego, ale wciąż dobrego „Rusty Nails”, oraz usłyszeć po dłuższej przerwie wciąż rewelacyjnego, ponadczasowego już chyba „Dexter” Villalobosa. Warto sprawdzić.