Zagraniczne projekty elektroniczne, które zawiesiły działalność (część 1.)

Chromatics

Lata aktywności: 2001-2021

Ruth Radelet i spółka byli czołowym amerykańskim zespołem alternatywny pierwszych dwóch dekad XXI wieku. Przez dwadzieścia lat działalności ta synth-popowa grupa z Oregonu nagrała aż osiem albumów i wypuściła wiele hitów, które do dziś są viralami w mediach streamingowych. Ciekawa sytuacja ma się wobec krążka Dear Tommy, który z tajemniczych powodów nie został nigdy wydany, pomimo deklaracji, że jest gotowy – w Internecie możemy znaleźć nawet okładkę oraz tracklistę „zaginionego” wydawnictwa. Chromatics występowało również w Bang Bang Barze w ostatnim sezonie Twin Peaks Davida Lyncha. W sierpniu 2021 zespół nieoczekiwanie ogłosił rozwiązanie.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Chromatics – Cherry

Groove Armada

Lata aktywności: 1996-2022

Duet został założony w 1996 roku w Cambridge przez Andy’ego Cato i Toma Findleya, lecz dopiero rok później zadebiutował ze swoim pierwszym singlem. Groove Armada jest jednym z tych zespołów, którzy z powodzeniem wkradł w swoją działalność inspiracje z najróżniejszych gatunków – nie tylko elektronicznych. Jego twórczość to szeroko pojęta muzyka taneczna, oparta na brzmieniach elektronicznych, house, hip-hop i chillout. Sporo kawałków weszło do mainstreamu: Superstylin’, My Friend czy I See You Baby. W tym roku na jubileusz 25-lecia działalności duet wyruszył w swoją pożegnalną trasę oraz wydał specjalny boxset GA25, zawierający nowy kawałek Hold A Vibe.

Groove Armada – Superstylin’

LFO

Lata działalności: 1988-1996, 2003-2014

Nie mylić z amerykańskim boysbandem o tej samej nazwie! Pochodzący z angielskiego Leeds duet Marka Bella oraz Geza Valleya był jednym z najważniejszych projektów reprezentujących nowatorskie brzmienie artystycznego techno z Warp Records. W latach 90. wydali dwa bardzo dobrze przyjęte albumy – Frequencies oraz Advance, a także współpracowali z takimi gwiazdami sceny jak Björk, Depeche Mode, Radiohead czy Laurent Garnier. Gez Valley opuścił projekt w 1996, angażując się w solową działalność. W 2003 Mark Bell powrócił do nagrywania pod aliasem LFO, wydając longplay Sheath zawierający jego największy hit Freak – notabene z kapitalnym klipem w reżyserii Daniela Levi, który nawiązuje do klasycznych prac Chrisa Cunninghama. Było to jedno z nielicznych wydawnictw projektu powstałych solo. Twórczość projektu stała się jeszcze bardziej popularna po tym, gdy Freak znalazł się w soundtracku filmu Gaspara Noe – Enter The Void. Pomimo dość niewielkiej liczby wydawnictw po reaktywacji projektu, LFO można było często usłyszeć na festiwalach – także w Polsce. Mark Bell niespodziewanie zmarł w październiku 2014 roku, w wyniku powikłań po operacji. Dwa tygodnie przed śmiercią artysta zagrał niezapomniany koncert w krakowskim Hotelu Forum na 25-leciu Warp Records podczas festiwalu Sacrum Profanum.

LFO – Freak

Crystal Castles

Lata aktywności: 2006-2017

Początkowo był to solowy projekt punkowca z Toronto Claudio Paolo Palmieriego, znanego pod aliasem Ethan Kath. Młodziutka Alice Glass dołączyła do producenta w kwietniu 2005 roku, nagrywając próbne wokale do wcześniej przygotowanych podkładów. Efekt, którym był kawałek Alice Practice, został opublikowany na Myspace. Zanim powstały właściwe kompozycje do Crystal Castles, do nowego duetu zaczęły dobijać się wytwórnie. Wczesną wiosną 2008 roku premierę miał ich debiutancki album, który jest właściwie wizytówką schyłku lat 2000. w muzyce alternatywnej. Elementy disco mieszają się tu z przesterowanymi liniami basowymi i dźwiękami rodem z gier konsolowych, a wszystko to okraszone przetworzonym głosem Alice. Ekscentryczny duet stał się popularny na całym świecie, a ich kawałki można było usłyszeć w uwielbianych przez młodzież serialach, grach komputerowych, nie wspominając już o występach na najpopularniejszych festiwalach. W Polsce Crystal Castles w „klasycznym” składzie wystąpili m.in. na beforze festiwalu Tauron Nowa Muzyka 2010 oraz na Open’erze 2013. W 2014 Alice Glass opuściła projekt. Czwarty i ostatni album grupy, czyli Amnesty, Kath nagrał z nową wokalistką – Edith Frances, z którą wystąpił m.in. na Audioriver w Płocku w 2016 roku. Rok później w 2017 Alice Glass wyjawiła powody odejścia z zespołu, odsłaniając bulwersujące kulisy Crystal Castles i osobowość Ethana Katha. Artystka oskarżyła swojego byłego partnera o molestowanie seksualne, fizyczne i psychiczne. Dwa miesiące później policja potwierdziła, że muzyk jest przedmiotem dochodzenia ws. przestępstw seksualnych. Ostatecznie Alice Glass wyparła się swojej pracy z Crystal Castles i poprosiła fanów o „zaprzestanie wspierania zespołu”.

Crystal Castles – Baptism

Sweet Trip

Lata aktywności: 1993-2013, 2019-2022

Jeśli miałbym wskazać największych innowatorów w muzyce rozrywkowej z ostatnich 30 lat, to zaraz po Aphex Twinie, Autechre czy Burialu wymieniłbym Sweet Trip. Zespół, którego trzon stanowił duet Valerie Cooper i Roberto Burgosa jako pierwszy wyprzedził cały świat, łącząc shoegaze, indie-rocka z IDM-em na wydanym w 2003 roku Velocity : Design : Comfort. Płyta, która nie odniosła początkowo sukcesu komercyjnego, została „odkopana” przez melomanów-internautów ponad 10 lat później – na portalu rateyourmusic.com widnieją na pierwszym miejscu na liście album roku 2003. Dzięki tej późnej sławie w sieci duet postanowił wznowić działalność. Niestety brakuje mi słów, by opisać w skrócie kulisy upadku tak dobrego zespołu, a ten jest wstrząsający, przykry, bulwersujący i nie do zaakceptowania.

Całą historię Sweet Trip możecie przeczytać w moim obszernym artykule Sweet Trip – brutalne przebudzenie.

Sweet Trip – Fruitcake and Cookies

Eleven Tigers

Lata aktywności: 2009-2011, 2017-2018, 2020-???

To pozycja obowiązkowa dla miłośników muzyki Buriala! Enigmatyczny, absolutnie wyjątkowo projekt litewskiego producenta Jokubasa Dargisa, który łączył swoją pasję do muzyki z pracą rowerowego kuriera w Londynie. W ciągu 2 lat wydał dwa kapitalne ambientalno-dubstepowe albumy Clouds Are Mountains oraz 111. Ten drugi, który został zaprezentowany również podczas livestreamu, uważam za jeden z najbardziej nowatorskich występów początku drugiej dekady XXI wieku – przypomnijmy, że Boiler Room jeszcze wtedy raczkował. Artysta gościł w bytomskim Jazz Clubie Fantom oraz na festiwalu Tauron Nowa Muzyka 2011. Po wydaniu 111 oraz trasie koncertowej Eleven Tigers dosłownie zapadł się pod ziemię. Od tamtej pory co jakiś czas wrzuca na swój Soundcloud szkice projektów lub sesje nagraniowe. Jak możemy się dowiedzieć, artysta przeniósł się do Los Angeles. Czekamy na kolejny album!

Eleven Tigers – 111

Bowery Electric

Lata aktywności: 1993-2000

Zapomniany amerykański projekt Lawrence’a Chandlera oraz wokalistki Marthy Schwendener, którego wyjątkowa muzyka łącząca trip-hop z shoegaze’owymi ściankami gitarowymi została odkryta na nowo w dobie popularyzacji streamingu.

Bowery Electric – Fear of Flying

Boards of Canada

Lata aktywności: 1986 – ???

Dla niewtajemniczonych, Boards of Canada nie występują na żywo, rzadko udzielają wywiadów i ogólnie rzecz biorąc pieron, wie co oni robią. Ostatni album braci Mike’a Sandisona oraz Marcusa Eoina, Tommorow’s Harvest, został wydany prawie 10 lat temu – dla mnie (dla Was pewnie też) to jakby było wczoraj, bo doskonale pamiętam tę wspaniałą tajemniczą akcję promocyjną z łamaniem szyfru. Tak zabawnie się składa, że przy okazji premiery tego wydawnictwa popełniłem swój pierwszy tekst. Czekamy na nowy album… kto wie, po tak długim okresie może wyjść już niebawem.

Boards of Canada – Reach for the Dead (from Tomorrow’s Harvest)

Fuck Buttons

Lata aktywności: 2004-2014

Dwóch producentów z Bristolu – Andrew Hung oraz Benjamin John Power – połączyło swoje zajawki do brzmienia Aphex Twina oraz postrockowej kapeli Mogwai, tworząc transowy, hałaśliwy, minimalistyczny miraż. W 2012 ich muzyka towarzyszyła ceremonii otwarcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Wielokrotnie gościli w Katowicach na wydarzeniach w ramach festiwalu Tauron Nowa Muzyka lub OFF Festivalu. Ani wcześniej, ani później żaden elektroniczny duet nie wywołał we mnie takich emocji co oni. Choć duet podchodził do swojej twórczości dość hobbystycznie, bez jakiejś maski ideologii czy koncepcji, tak słuchając ich ,miałem wrażenie, że jestem w wehikule czasu. Kiedy w 2014 zapytałem się Andrew Hunga, co jest najważniejsze w ich muzyce, odpowiedział krótko i konkretnie: Love. Ostatni album Slow Focus wydany w 2013 był jednym z najważniejszych nagrań roku oraz dekady. Duet jeszcze koncertował w 2014 roku. Po zawieszeniu działalności artyści zaangażowali się we własne solowe projekty. Andrew poza elektroniką zaczął wydawać gitarowe kawałki, a Benjamin osiągnął międzynarodowy sukces pod aliasem Blanck Mass.

Fuck Buttons – Brainfreeze

Passion Pit

Lata aktywności: 2007-2019

Projekt Michael Angelakosa również idealnie wpisywał się w modną stylistykę indietronici. Zespół szybko zdobył popularność w alternatywnych środowiskach oraz wśród krytyków w Stanach Zjednoczonych, a także na świecie. W 2012 lider zespołu wyznał, że od 17. roku życia cierpi na borderline. Jest właścicielem firmy The Wishart Group, która pracuje nad wprowadzeniem zmian w branży muzycznej w odniesieniu do zdrowia psychicznego. Passion Pit wydali łącznie 4 albumy, a u szczytu popularności na początku lat 2010. grali na najważniejszych festiwalach na świecie. Ostatni longplay, Tremendous Sea of Love, wydano w 2017. Od 2019 profil zespołu na social mediach pozostaje nieaktywny.

Passion Pit – The Reeling

Klaxons

Lata aktywności: 2005-2014

Bez wątpienia Klaxons był jednym z najważniejszych projektów drugiej połowy lat 2000. oraz początku dekady 2010., który można spokojnie wymieniać wraz z takimi projektami jak Animal Collective, !!!, Vampire Weekend, Foals, Maximo Park czy Crystal Castles jako reprezentantów indie minionej epoki. Zespół w swojej twórczości zgrabnie łączył (jak sama nazwa wskazuje) jazgotliwe brzmienia gitar z elementami elektroniki, tworząc wpadające w ucho piosenki. Swego czasu często można było ich usłyszeć na MTV Rocks czy w soundtrackach gier od Electronic Arts. Jesienią 2014 Klaxons ogłosili rozwiązanie. Jeden z ostatnich koncertów zagrali na warszawskim Free Form Festival.

Klaxons – Atlantis to Interzone