33 lata Warp Records. TOP najbardziej kultowych pozycji w historii labelu

Warp Records. Kwintesencja elektroniki

Warp Records to londyńska niezależna wytwórnia płytowa założona w 1989 r. przez Steve’a Becketta i Roba Mitchella. Początkowo siedziba wytwórni mieściła się w Sheffield, później została przeniesiona do Londynu. Specyficzny styl wydawnictwa kierunkowały inspiracje chicagowską odmianą electropopu i acid house’u. Ostatecznie jednak Warp ukierunkowało się na wydawanie oraz promocję muzyki awangardowej, głównie nurtu IDM.

Czytaj także: Wytwórnia Warp zapowiada reedycję kluczowej kompilacji muzyki elektronicznej

We wczesnych latach 90. wytwórnia początkowo kojarzona była ze sceną bleep techno północnej Wielkiej Brytanii. Wśród artystów reprezentujących label znalazły się wtedy takie postaci jak LFO, Sweet Exorcist, Forgemasters i Nightmares on Wax. Kluczowa okazała się kompilacja Artificial Intelligence z 1992 roku kreująca podgatunek muzyki elektronicznej jako inteligentnej muzyki tanecznej (IDM).

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Następnie Warp stał się domem dla takich wpływowych artystów jak Aphex Twin, Autechre, Squarepusher i Boards of Canada. Do obecnych artystów sygnowanych przez wytwórnię należą Flying Lotus, Oneohtrix Point Never, Danny Brown, Brian Eno, Hudson Mohawke, Kelela czy Yves Tumor. Warp Records obchodzi właśnie 33. urodziny, a my słuchamy ich ikonicznych wydawnictw.

Aphex Twin – Windowlicker (1999)

Prawdopodobnie jeden z najwspanialszych, najbardziej osobliwych utworów IDM, jakie kiedykolwiek powstały. Windowlicker wciąż podnieca i niepokoi, będąc kultową już pozycją autorstwa one and only Aphex Twina. Rozszerzony singiel zawiera również teledysk wyreżyserowany przez Chrisa Cunninghama, który każdy powinien zobaczyć. Złoto!

Boards of Canada – Music Has the Right to Children (1998)

Wybitny krążek Boards of Canada Music Has the Right to Children z 1998 roku to kamień milowy muzyki beatowej. Płyta wykorzystała poprzednią dekadę muzyki elektronicznej, udoskonalając ją na swój własny, autonomiczny sposób. Nawiedzające dźwięki tego albumu odbijają się dziś echem w bitach Four Teta, Caribou i innych, będąc jedną z najlepszych spuścizn muzyki elektronicznej.

LFO – Frequencies (1991)

Acidowe arcydzieło, które ugruntowało reputację Warp jako lidera UK dance wraz z pierwszym, klasycznym albumem wytwórni. Krążek pojawił się, gdy wytwórnia była w powijakach i wciąż zmagała się z szybko zmieniającą się naturą brytyjskiej sceny tanecznej. Gez Varley i Mark Bell przy swoim najlepszym LP czerpali inspiracje z rodzimych talentów takich jak 808 State, Forgemasters, Nightmares On Wax oraz międzynarodowych ikon jak Pink Floyd i Kraftwerk. Nieśmiertelne dzieło.

Squarepusher – Go Plastic (2001)

Tom Jenkinson ze Squarepusher w swojej najlepszej pracy w oszałamiający sposób miksuje jazz, funk, acid-house i drum’n’bass. To szybka i wściekła muzyka z momentami melodycznej intymności stworzona dla inteligentnych odbiorców żądnych przygód. Go Plastic przedstawia się jako dziwaczna wycieczka przez historię elektroniki i szczeliny pokręconego umysłu Jenkinsona. Płyta, którą każdy powinien usłyszeć.

Autechre – Autechre/Untitled (1998)

Nic innego nie brzmi tak jak Autechre. Nie da się ich pomylić z kumplami z Warp jak Aphex Twin czy Squarepusher, ponieważ przy całej nieludzkiej wściekłości tych artystów, w sercu niemal wszystkiego, co robią, wciąż tkwi bardzo ludzki rdzeń. Wyjątkowość Autechre polega na tym, iż starają się wyeliminować wszystkie elementy ludzkich emocji w swoich pracach. Untitled z 1998 roku to album przesiąknięty przerażająco obcą inteligencją. Ikoniczny dorobek.

Plaid – Not For Threes (1997)

Not For Threes to klasyczny album IDM-owy będący antidotum na wiele ezoterycznych cech, które odstraszają niektórych ludzi od tego gatunku. Plaid nagrali album pełen uroku dla każdego, kto jest stronniczy i wybredny wobec tego rodzaju elektroniki. Pozycja obowiązkowa.

Kenny Larkin – Azimuth (1994)

Wydany w 1994 roku przez Warp Records pierwszy album Kenny’ego Larkina, Azimuth, przedstawiał Detroit techno w jego najbardziej eleganckim i psychodelicznie zmysłowym wydaniu. Pojawił się on jako kluczowa część drugiej fali, obok prac takich artystów jak Mad Mike, Jeff Mills i Carl Craig, którzy zbudowali fundamenty ustanowione przez Bellville Three.