Spenza – What?

Płytę otwiera „Planet Juice” – intro, w którym basowi towarzyszy trąbka i gitara basowa. „What?” w żaden sposób nie przypomina seta didżejskiego, który płynnie przechodzi w kolejne formy. Pojawia się sporo niespodzianek, prowokując pytanie: z czym ten koleś zaraz wyskoczy?

Spenza łączy breakbeat z elementami glitch i IDM. Jak mówi, chce się przeciwstawić dominacji minimalu, bo w muzyce chodzi o wyrażanie ludzkich emocji, których coraz częściej w niej brakuje. Bolcha fascynuje konflikt człowiek versus maszyna, czego odzwierciedleniem jest jego muzyka, w której technika służy wyrażaniu ludzkich uczuć.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Pociosane bity przecinają czasami chaotycznie rozrzucone pauzy, jak w piosence „Shatterland”, w której ewidentnie słychać inspirację stylistyką Bloody Beetroots. Spenza chętnie spuszcza ciśnienie z basu, co świetnie ilustruje downbeatowy charakter „Deep In Soup”. To ciekawa alternatywa dla budowania napięcia, na którym normalnie bazuje muzyka taneczna.

Moim faworytem albumu jest „Demi”, w którym hipnotyzuje tajemnicze pianino. Potem wkracza mandolina, chwilowa cisza i diametralna zmiana nastroju. Moment na refleksję przychodzi w piosenkach takich jak „Pipapo”, gdzie klawisze mrożą krew w żyłach. Pianino generuje nowe emocje w „Waybackmachine” brzmiącym jak ścieżka do kryminału.  Dla odmiany, „The Lost Weekend Theme” to urzekająco sielankowe dźwięki. Płytę zamyka dubstepowy „Breakout”, eksponując potencjał Spenzy w tym gatunku.

Bolch operuje na zasadzie przeciwieństw – jako fundament kładzie bity ciężkie jak słoń, którego obsiadują drobne muszki w postaci syntezatorów i klawiszy. W debiucie Spenzy zabrakło mi przede wszystkim kobiecego wokalu, który wzbogaciłby ten zestaw break’owych konstelacji o odrobinę namiętności.

„What?” to jeden z tych albumów, które nie robią furory od razu. Jednak z każdym kolejnym przesłuchaniem, zaczynamy rozumieć, że to naprawdę świetny materiał.


Spenza – What? by SPENZA