Premiera najnowszej EP-ki Richiego Hawtina

Powrót do korzeni acid techno

Działając zarówno pod prawdziwym nazwiskiem, jak i aliasem Plastikman, Kanadyjczyk kształtował wręcz scenę elektroniczną w ostatnich trzech dekadach. Produkował nie tylko techno, ale i ambient, minimal czy dub. Acidem zajmował się też na początku swojej kariery, wypuszczając takie kawałki jak Confusion (jako F.U.S.E.) czy Overkill (jako Circuit Breaker) w wytwórni Plus 8 Records, którą współzakładał z Johnem Acquavivą.

To, co zaczęło się jako eksperyment studyjny, poszukujący miękkich, ciepłych zniekształceń, które były nieodłączne we wszystkich moich F.U.S.E. i tory Circuit Breaker ACID, przekształciło się w coś innego — Richie Hawtin.

Acid King jest obecnie dostępny jeszcze w 4 wersjach: Stripped Mix, F.U.S.E. Bass Dub, Bonus Beats i Vox.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Richie Hawtin — Acid King

Zeszłej jesieni Hawtin wyszedł poza schemat muzyki tanecznej, i wydał dwu-trackową, kontemplacyjną EP-kę Time Wraps. Acid King jest kontynuacją tych poszukiwań muzycznych. Blisko 11-minutowy track charakteryzuje się przesterowanym werblem, w remiksach można usłyszeć jeszcze dodatkowe linie perkusyjne, jak i wokalizacje.

Jako nastolatek dorastający po drugiej stronie rzeki od Detroit, nie można było nie być pod silnym wpływem radia Detroit i produkowanej tam muzyki. Słuchając moich wcześniejszych produkcji z 1990 roku, można usłyszeć te wpływy, najpierw bardziej jako imitacje, a potem powoli przeradzające się w coś więcej – napisał niedawno Hawtin o swojej wczesnej twórczości.

Acid King wydano 6 sierpnia za pośrednictwem labelu Hawtina – From Our Minds. Można go kupić w formacie cyfrowym na Bandcamp. Wydanie winylowe przewidziane jest na koniec września.

W Detroit od najwcześniejszych lat

Hawtin, jak sam twierdzi, od kiedy mógł już sam podróżować w wieku 15 lat, regularnie bywał w Detroit. Traktował jednak te wyprawy bardziej jak pielgrzymki, niż muzyczne wycieczki.

Moje ulubione albumy nagrywali ludzie w Detroit. Potem, kiedy zaczynasz wychodzić, zaczynasz ocierać się trochę o to towarzystwo, widzisz, że jest całkiem normalne. Cóż, byli szaleni i charyzmatyczni, ale to nie były gwiazdy rocka czy Prince, można było z nimi porozmawiać.