Rainbow Arabia – Boys and Diamonds

Jak nietrudno zauważyć, za oknem prawie wiosna, a w taką pogodę marzy się tylko o słońcu, więc równie łatwo można znaleźć filantropów pragnących ukoić nasze zszargane nerwy odpowiednim do pogody soundtrackiem. Tym razem w filantropa zabawi się wytwórnia Kompakt, która od zeszłego roku ochoczo inwestuje w ciągle wschodzącą gwiazdkę sceny indie pop – Rainbow Arabia.

Zanim dotarli do Wolfganga Voigta i spółki zdążyli się już niejednokrotnie pokazać i dać zapamiętać słuchaczom. Wydawali nieregularnie nie wiążąc się do tej pory więzami krwi i nie wymieniając się numerami kont z żadną z bardziej wpływowych wytwórni. Przełom nastąpił po fantastycznej EP-ce „Kabukimono”, której pomysłowości starczyłoby na niejeden album, zresztą do dzisiaj jako album ją traktuję.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Tymczasem Wolfgang zauważając, że jednak muzyka nie skończyła się na schaffelbeacie, zapuścił daleko swoich scoutów, wyławiając właśnie rzeczone małżeństwo. Pierwszy raz pojawili się w katalogu techno-majorsa, remiksując jeden z utworów The Fielda. Później zaszyli się w swoim kalifornijskim domu, by dopełnić kontraktu, znaczy się nagrać płytę.

I ta nawet została nagrana, ba! nawet została nazwana. Imię jej jest „Boys and Diamonds” i od samego początku, elektryzuje fachowców jako najgorętszy band i krążek bieżącego roku. Czy tak jest w rzeczywistości?

W swych ocenach lubię dowodzić tezy poprzez antytezę. Zatem „Boys and Diamonds” woli być Bruce’em Willisem we „Łzach Słońca” niż pokorniejącym Di Caprio z „Krwawego diamentu”. Wygodniej zabawiać się Tęczowej Arabii z „Elzą z afrykańskiego buszu” niż dzielić los (wraz z jego ciężkim filozoficznym sensem) „Obcego” Alberta Camusa. Łatwiej przyswoić sobie państwu Preston twórczość pseudo-arabskiego Tarkana, albo posłuchać Youssou N’Doura w RMFie, niż wysilić się i przeanalizować strukturę piosenek Konono.

Ciężkie działa wytoczyłem, ale nie bez powodu. Apetyt słuchacza rośnie wraz z każdą sekundą piosenki tytułowej, która naprawdę bardzo obiecująco otwiera album. Singlowe „Without You” jeszcze przechodzi, mimo że Tiffany zaczyna skrzeczeć, wyznając komuś to najważniejsze z uczuć. Nie chciałbym, by ktoś mi tak to wyznawał, ale cóż, o gustach się nie dyskutuje, dobra piosenka, ale gdy nie słychać Tiffany. Dalej jest już tylko gorzej, autorzy bowiem za bardzo się utożsamili z łatką indie-popu, by banalnej piosenkowości się pozbyć.

Tkanka dźwiękowa jest mętna i, co gorsza, wtórna. Kolejne melodie nie zasłużyłyby sobie pewnie nawet na porażkę w Eurowizji (OK, jest kilka gorszych polskich wyjątków). Małżonka za często odtwarza sobie Fever Ray, a małżonek nie potrafi odłożyć wątpliwych hitów kuduro, tropical itp. Nieśmiało jeszcze przebijają się „Jungle Bear” oraz „Hai”, ale to stanowczo za mało na sensację roku.

Dobrze, sensacja roku jest, ale w podkategorii niewypał albo ilość zainwestowanych pieniędzy. Utyskiwania się nie kończą, zwłaszcza, gdy zna się potencjał wykonawcy i jeszcze większy potencjał wytwórni. Kompakt, wzorem BPitch (też wydającego indie w postaci We Love), będzie się bronił poszerzaniem katalogu, a tym samym muzycznych horyzontów. Fakt, są poszerzone, ale za to coraz bardziej mętne.