Hiszpańska scena techno? Zapomnij o Ibizie i Barcelonie

Hiszpania – techno popularniejsze od flamenco

Hiszpania od zawsze była jednym z głównych kierunków techno-turystyki na świecie. Dzięki Ibizie i bastionom kultury klubowej – takich jak Madryt, Barcelona i Walencja – kraj ten od samego początku przyciągał do siebie zarówno artystów, jak i fanów spragnionych nocnych wrażeń. Przez wszystkie lata żaden gatunek muzyki elektronicznej nie zaskarbił sobie tam takiej popularności jak techno. Szczególnie te mocniejsze i mroczniejsze, mocno podkręcone wpływami z Detroit.

W jaki sposób techno wkroczyło na Półwysep Iberyjski? Jak muzyka ta rozwijała się przez wszystkie lata? Kim są hiszpańscy artyści, flagowe postaci nie tylko na lokalnym podwórku, lecz potęgi w skali globalnej? Postaramy się rzucić światło na proces, w którym techno stało się podstawowym gatunkiem muzyki elektronicznej w Hiszpanii.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Hiszpania jest obecnie jednym z głównych eksporterów artystów tworzących techno na świecie. Oscar Mulero, Hector Oaks, Cristian Varela, SNTS, Fatima Hajji, Regal, Andres Campo – to tylko nieliczna grupa, która doszła na sam szczyt. Skąd wzięła się u nich fascynacja gatunkiem? W jaki sposób techno wkroczyło i zdominowało hiszpański krajobraz muzyki elektronicznej?

Hiszpania – zlepek kulturowych naleciałości

Aby zrozumieć ewolucję gatunku, musimy cofnąć się do późnych lat 80. W tym momencie Hiszpania właśnie opuszczała 40-letnią dyktaturę, zaś wpływy z całego kontynentu były wchłaniane przez zapalony tłum. Ludzie zapragnęli nowych doświadczeń, ciesząc się nowo odkrytą wolnością. Jednym z ruchów muzycznych, mający szczególny wpływ na przyszłe pokolenia, była tak zwany Movida.

Mieniła się on jako ruch kontrkulturowy, powstały w Madrycie pod koniec lat 70. Movida miała jeden cel: wykorzystać wszystkie zasoby wolności artystycznej do odnowy hiszpańskiej kultury i obyczajowości. Był to czas, kiedy tematy tabu były chętnie podejmowane przez artystów, a rewolucja seksualna i wszechobecne subkultury punkowe były na porządku dziennym. Wyzywające ubrania, skórzane kurtki, mocny makijaż (także u mężczyzn) i wystylizowane, kolorowe włosy – to właśnie klimat hiszpańskich ulic na przełomie lat 70. i 80.

Hiszpania – eksplozja kulturalna po śmierci generała Franco

Movida nie każdemu przypadła do gustu, stając się finalnie popową interpretacją sceny punkowej. Artyści z podziemia masowo zaczęli rozwijać inny rodzaj brzmienia, bliższy europejskiemu synth wave’owi i post-punkowi. Rozpoczęła się eksploracja ambientu, muzyki eksperymentalnej, psychodelicznej i industrialnej. Wszystko utrzymane w duchu awangardy.

Zespoły pokroju Esplendor Geométrico, Aviador Dro czy Mecánica Popular inspirowały się kraut rockiem, podglądając przy okazji poczynania Kraftwerk i Tangerine Dream. Niemiecka scena miała zresztą największy wpływ na to, w jaki sposób narodziło się hiszpańskie techno. Powstałe w Detroit, zaszczepione w Wielkiej Brytanii i Niemczech, zaczęło rozprzestrzeniać się po Europie, przybierając różne formy, dostosowując się w każdym kraju na swój własny, autonomiczny sposób.

W Hiszpanii, poza wspomnianymi wpływami, kraj ten miał swoje własne brzmienie – makinę. Gatunek powstał w Walencji na początku lat 90., wywodząc się z gotyckiego rocka, post punku i brytyjskiego new wave. Hiszpanie wzięli tygiel, umieszczając w nim belgijski eurodance, brytyjski happy hardcore i holenderski gabber, co czyni tę mieszanką niemożliwą do opisania. Tak narodziła się wspomniana makina.

Hiszpania – kluczowe miejscówki

Makina odnosząc głównie lokalny sukces, zaczęła znikać wraz z pojawieniem się zapotrzebowania na bardziej dojrzałe dźwięki. Pionierzy techno – Mulero, Pepo i Angelin Molina, obok wschodzących gwiazd jak Tony Verdi, DJ Fra, HD Substance czy Exium wyznaczali wtedy kierunek, w którym zaczęło rozwijać się techno w Hiszpanii. Najbardziej popularne miejsca, w których występowali hiszpańscy mistrzowie, stanowiły kluby z Madrytu (Soma Experimental Club, Fabrik, Overdrive) i Barcelony (Moog, Apolo, Nitsa, Astin).

Techno świątynie pojawiały się zresztą na całej mapie największego z krajów śródziemnomorskich – nie można zapomnieć o La Real (Austria), Sala del Cel (Girona), Floryda 135 (Fraga) i Sonora (Bilbao). Kluczową postacią w tamtych czasach był znany u nas Paco Osuna, wydający wówczas w Cocoon, właściciel słynnego Club4. Paco jest zresztą głównym bohaterem rewelacyjnego dokumentu skręconego przez Ballantines o hiszpańskiej scenie techno.

Boiler Room & Ballantines pres. Stay True Spain: The Documentary

Wyżej wspomniane postaci (i wielu innych) były tymi, które utorowały drogę przyszłym pokoleniom, przekazując swoją wiedzę inspirowaną niemieckim i angielskim podejściem do techno. W szczególności tym z Berlina i Birmingham. Miasta te miały niepodważalny wpływ na hiszpański sound, któremu było bliżej do cięższego, szybszego i mroczniejszego spectrum techno niż do bardziej organicznych i funkowych bitów rodem z Detroit.

W wywiadach z hiszpańskimi dziennikarzami przyznali to sami pionierzy z miasta duchów w Michigan – Kevin Saunderson, Juan Atkins i Jeff Mills. Będąc przygotowanym na bardziej „łacińskie” i funkowe podejście, musieli szybko zamienić kaliber na mocniejsze, bardziej perkusyjne i fizyczne techno – takiej muzyki domagał się tłum.

Hiszpania – wyznawcy Hawtina vs armia DJ Rusha

Na początku 2000 roku w Hiszpanii istniał podział na tych, którzy słuchali minimal techno (koniecznie sprawdźcie twórczość Alexa Undera i jego wytwórni CMYK) oraz fanów królującego wówczas, także w Polsce, hard techno i schranz. Muzyka ta ukształtowała gusta wielu DJ-ów, producentów i hiszpańskiej publiczności na wiele lat. Miłość do mroczniejszej muzyki nie zabiła nawet fala amerykańskiego EDM-u i brytyjskiego tech house’u, które regularnie zaczęły się pojawiać na największych festiwalach pokroju pustynnego Monegros.

Wszystko to uformowało dźwięki, które powstają dzisiaj w Hiszpanii. Jacy artyści znajdują się w kręgu najbardziej szanowanych i uwielbianych przez hiszpańską publiczność? Przede wszystkim francuskie super gwiazdy – nie znajdziemy tam osoby, która nie kocha Vitalica, Laurenta Garniera i The Hackera.

Faktycznie wiele kwestii zmieniło się w bardzo szybkim tempie – odczuwają to obecnie przede wszystkim ludzie tworzący scenę techno z początku lat 90., jednak sporo rzeczy obrało naprawdę zaskakująco dobry kierunek. O wiele łatwiej w tym momencie jest dostarczyć swoją muzykę szerszej grupie ludzi – pamiętam, kiedy ja zaczynałem swoją przygodę z techno, kiedy Pole Group jeszcze raczkowało – dystrybucja CD bądź winyla w Stanach była istnym koszmarem. Dzisiaj jest o wiele łatwiej, duża w tym zasługa internetu – naprawdę nie ma obecnie żadnego znaczenia skąd pochodzisz, jeśli jesteś wystarczająco dobry w tym, co robisz, najprawdopodobniej zostaniesz zauważony. Nie mogę powiedzieć, że tamte lata były lepsze, były po prostu inne, miały swoją autonomiczność. Różnica polegała na narzędziach pracy i komunikacji wszystkich dj-ów i producentów. Kocham obecne techno, kocham je od 1994 roku – wiele się zmieniło w jego brzmieniu, zwłaszcza wpływ minimalu był swego czasu decydujący o dalszych jego losach. Jestem najlepszym przykładem tej transformacji, zacząłem grać i produkować bardziej minimalistycznie, kilka podstawowych elementów tej muzyki zmieniło swoje oblicze. Kiedy zaczynałem, to były szalone lata, choć teraz bywa równie ekscytująco.

– Oscar Mulero dla Muno.pl

Oscar Mulero | Boiler Room x BAU Gijón

Początek dekady był czasem, w którym Hiszpania była pod mocnym wpływem Berlina. Stolica Niemiec stanowiła we wszystkich aspektach punkt odniesienia dla hiszpańskiej sceny techno, traktowana niemal jak święty Graal, z szacunkiem i czcią. Sytuacja ta sprawiła, iż wielu hiszpańskich artystów zaczęło podróżować i doświadczać berlińskiej sceny. Kiedy umieścimy to wszystko w blenderze – dodając kilka składników, w zależności od osobistych preferencji poszczególnych artystów – uzyskamy brzmienie współczesnych, hiszpańskich mistrzów techno.

Andres Campo, Psyk, Cora Novoa, Reeko, Kwartz, Tadeo, Ramiro Lopez, Auriga, Pushmann, Alienata, Reka, Coyu – to absolutna czołówka, którą powinien znać każdy. Do tego pionierskie nazwiska, które wciąż rządzą w branży – Mulero, Varela, Angel Molina czy Tensal. Postaci te reprezentują współczesne hiszpańskie brzmienie techno. I to one będą w najbliższym czasie kształtować gatunek dla przyszłych pokoleń w tym gorącym, kochającym mrok śródziemnomorskim kraju.