Fisz Emade – Zwierzę bez nogi

Nie będę się zastanawiać nad tym, jak długo słucham już Fisza, bo to jedynie uświadomi mi prędkość przemijania czasu. Wystarczy, jak stwierdzę, że słucham go długo. A wręcz od samego początku. Miałem więc wystarczająco dużo czasu i okazji żeby poznać jego styl z różnych stron. Typowego nawijacza, neurotycznego introwertyka, kreatora abstrakcyjnych form i wreszcie, jako twórcę intrygujących tekstów. Co ciekawe w każdym z tych wydań sprawdził się wyśmienicie. Kilka lat temu postanowił jednak z bratem powrócić do starego, dobrego rapowania.

Nowa płyta to ścisła symbioza z klasycznym hip hopem, inspirowana twórczością Beastie Boys czy ATCQ. Ale o tym wie już chyba każdy. Pełne brudu bity, kluczący między nimi głos i ten niepowtarzalny klimat lat 90tych, który sprawia, że znowu czuje się, jakbym wrócił na trzepak przy blokowisku. Tekstowo bywa złośliwie i przekornie, ale z wielkim dystansem do samego siebie.

Fisz nie kłamie, kiedy stwierdza, że za mikrofonem błyszczy jak sztabki złota. I nawet jeśli „Zwierze bez nogi” pozbawione jest zabarwionych oldschoolem storytellingów, do których nas przyzwyczaił, to wciąż czuje się klimat „Wielkiego ciężkiego słonia” czy „F3” (tu jako przykład można podać melancholijny numer ‘Dziecko we mgle’), a także „Polepionych dźwięków”  (‘Jesteś tam?’). Nie brak także chwytliwych refrenów, więc znowu jest co cytować. 

Osobne słowo należy się duetowi producenckiemu. Tak, tym razem za produkcje odpowiada nie tylko Emade, ale i DJ Eprom, który dodatkowo dograł do wszystkiego świetne skrecze. ‘Epromenatory’ to moje ulubione instrumentale na krążku, natomiast cały album wręcz kipi od przytłaczającej ilości perfekcyjnie wysmażonych bitów. „Powiedz, że Emade wbił bit w twoją banię / Uważaj, bo jeszcze słuchać tego nie przestaniesz” rapuje (!) producent i ma sto procent racji. To najdłuższa i najzabawniejsza płyta w ich dorobku, a zasłuchiwanie się w niej sprawia ogromną frajdę.