Múm – WYWIAD DLA MUNO.PL

Poznaliśmy się z Gunnim przez wspólnego znajomego, kiedy graliśmy w innej kapeli – Andhéri. Ja śpiewałem i grałem na gitarze, a Gunni na basie. Resztę poznaliśmy tu i tam. Wielu z nas chodziło do tej samej szkoły. Naszego perkusistę – Samuli – poznaliśmy w trakcie Kitchen Motors – programu promującego muzykę improwizowaną. Byliśmy wtedy w Finlandii, połączyliśmy siły i zaskoczyło.

Muzyka sprawia, że wciąż idziemy naprzód. Mamy także spokojne i zdystansowane podejście do tego, w jaki sposób tworzymy muzykę. Robimy sobie długie przerwy, a także pracujemy nad rożnymi projektami, co pomaga nam zachować świeżość pracy.

Nie widzę powodu, dla którego nie miałbym należeć. Nie miałoby to większego sensu zrywać z takim projektem, jakim jest múm. Wolelibyśmy się zahibernować i powrócić z innym rodzajem muzyki, niż to porzucić. Pracujemy także nad muzyką filmową i teatralną i wydaje mi się, że jest to coś, na czym możemy się mocniej skupić w przyszłości.

Pewnie, dlaczego nie? Najważniejszą rzeczą jest to, że mam okazję pracować z otwartymi i ciekawymi ludźmi.

Trudno dokładnie określić, kiedy i jak powstał. Niektóre utwory są bardzo stare – najstarszy kawałek został skomponowany osiem lub dziewięć lat temu, a najmłodszy podczas miksowania płyty. Są one zewsząd – jesteśmy dość mobilni, kiedy nagrywamy.

Długo rozmyślam nad słowami utworów. Zazwyczaj, kiedy opuszczam mieszkanie, upewniam się, że kawałek, nad którym pracuję jest ostatnim, jakiego słuchałem przed wyjściem. To sprawia, że promieniuje on w mojej głowie, odbija się od ścian kiedy gdzieś wychodzę, spaceruję, prowadzę samochód, czy pływam, aż wreszcie formuje się tekst. Czasem powoli, słowo za słowem, a innym razem nagle pojawiają się kompletne słowa piosenki.

Szczerze mówiąc, rzadko słucham muzyki, kiedy jestem w trakcie tworzenia albumów. Kiedy skończyliśmy nagrywać Smilewound, przesłuchałem wszystkie kawałki Stereolab pod rząd – cały katalog – i zdecydowanie to było niesamowite doświadczenie, do którego warto będzie powracać. Kiedy przesłuchałem wszystkie stare albumy, zdałem sobie sprawę jak wielką inspiracją dla nas były. Są nawet takie kawałki na Smilewound – jak One Smile – które są swego rodzaju hołdem, który im złożyliśmy.

Wiszą już w powietrzu pewne pomysły, ale ciężko je na razie określić. Nie mam jeszcze nic konkretnego. Muzyki nie da się opisać, dopóki nie usłyszą jej słuchacze… a nawet wtedy ciężko ją zdefiniować.

Nie mamy żadnych oczekiwań, po prostu wychodzimy i gramy, a potem czekamy na to, co się wydarzy. Koncerty są dla nas interesujące ze względu na ludzi, którzy się na nich zjawiają, żeby posłuchać naszej muzyki.

Daliśmy wielki koncert kilka lat temu w Krakowie w ramach festiwalu Sacrum Profanum z orkiestrą na żywo, chórem i wszystkimi naszymi znajomymi. Występ został naprawdę fajnie nakręcony i plan był taki, żeby go wydać na DVD, ale niestety nie mieliśmy okazji go zmiksować. Tak więc nie wiem kiedy i czy w ogóle się ukaże. Bardzo bym chciał, żeby się to w końcu udało.

Nie sprawia mi już przyjemności uczestniczenie w tego typu wydarzeniach, tak jak kiedyś. Czasem posłucham jednego czy dwóch zespołów, kiedy gramy na festiwalach. Ostatnio miałem okazję zobaczyć w Brukseli występ Anny von Hausswolff i było to coś pięknego.

(Śmiech) Nie mam zielonego pojęcia, ja po prostu tworzę muzykę, nie zastanawiam się nad nią, ani nie czytam muzycznych magazynów. Nie podążam za żadną sceną muzyczną, ani falami popularności. Bardziej interesuje mnie piłka nożna i literatura.

Jasne, jest to dobry sposób na to, żeby dotrzeć do ludzi, a dla nas artystów staje się to coraz ważniejsze. Są oczywiście złe strony tego zjawiska i niestety wiele osób do tej pory nie nauczyło się zachowywać jak na ludzkie istoty przystało.

Czasami. Jest to oczywiście związane z tym, co robimy, aby przystosować się do nowych sposobów słuchania muzyki. Czasem nowe i stare przyzwyczajenia mogą się uzupełniać. Kiedy jedziemy w trasę koncertową, najpopularniejszym przedmiotem jaki sprzedajemy jest płyta winylowa i wydaje mi się, że to dlatego, że dodany jest do niej kod uprawniający do legalnego ściągania muzyki. Tak więc doświadczasz obu – piękna tego dzieła sztuki, ale i funkcjonalności, jaką daje nam kod. Spełniamy również nasze nostalgiczne potrzeby, najlepszym przykładem na to jest nasz album Smilewounds, który jako pierwsze nagranie múm zostało wydane na kasecie magnetofonowej.

Za dziesięć lat muzyką przyszłości będzie teraźniejsza muzyka, czy jakoś tak. Nie mam pojęcia, co przyniesie przyszłość, zresztą chyba wolałbym nie wiedzieć.