Pearson Sound / Ramadanman – Fabriclive.56

Seria „Fabriclive” klubu Fabric jest prezentacją dorobku uznanych już w Londynie piątkowych imprez, na których prezentuje się głównie nowy narybek muzyki klubowej, skupionej głównie wokół brytyjskich specjałów w rodzaju drum & bassu, dubstepu, rave’u i jeszcze kilku innych, mniej spopularyzowanych odmian muzyki klubowej. Numer 56 w owej serii firmuje tym razem David Kennedy pod swoim alter ego, bardziej znanym jako Pearson Sound / Ramadanman.

Kennedy stał się bezapelacyjnym objawieniem zeszłego roku zalewając rynek produkcjami, których okolice skupione były nie tylko wokół dubstepu (z którego się wywodzi), ale też roztaczały się na house i techno. Sam Ramadanman prowadzi wraz z Benem UFO oraz Pangaea wpływowy label Hessle Audio, oraz self-titled label specjalizujący się w sprzedaży wersji cyfrowych własnych produkcji. Działa aktywnie od 5 lat, wywodzi się z Leeds i w tym roku, oprócz kompilacji dla Fabric, obiecuje również debiutancki album.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

Tyle z promocji utalentowanego Brytyjczyka. Nie ukrywam, że mu kibicuję, więc gdy ujawniono szczegóły wydawnictwa niezmiernie się ucieszyłem. Nawet mojej radości nie przyćmiła wyjątkowo (nawet jak na Fabric) szpetna okładka.

Lista utworów robiła wrażenie. W większości to uznane już produkcje, gdzieniegdzie poprzetykane utworami świeżymi, nieznanymi, albo przykrytymi mrokami niepamięci. Tym większe było moje oczekiwanie. I stało się. Album wyszedł, a ja nie mogę w to uwierzyć.

Cały misterny (równie misterny jak rozbudowana konstrukcja Kennedy’ego) plan osłodzenia sobie wiosny spalił na panewce. Jest źle? Gorzej, miks powoduje absolutne niewzruszenie. Początkowo jeszcze jest dobrze. Długie intro, rozwlekłe, budujące napięcie, sympatyczne zaskoczenie, gdy wybrzmiewa „Vanghoma” znana z kompilacji Shangaan Electro, ale dalej jest dużo gorzej.

Bezdyskusyjne sztosy przemykają gdzieś w tle, miks się dłuży, nudzi, brak dynamicznych zwrotów akcji, punktów kulminacyjnych. Nawet „Void23” albo „Demons” spod pióra A Made Up Sound gdzieś umykają. Tak samo dzieje się z kawałkiem Joya Orbisona, czy samego Pearson Sound. Wytchnienie powodować jeszcze moment, gdy pojawia się „Qawwali” Pincha, oraz nieśmiertelny „Pirates” Buriala, ale na tym atuty się kończą. Miks się bardzo dłuży, a co gorsza, niesamowicie nuży.

Zawód jest tym większy, gdy przypomnimy sobie, że David grać potrafi. Wielki zawód i, miejmy nadzieję, ku pokrzepieniu serc by mało poważana przeze mnie seria wydawnicza przeszła wreszcie jakąkolwiek metamorfozę.

Tekst: Piotr Hamedinger

Ramadanman FABRICLIVE56 30minSTREAM by The FADER