Luciano – Vagabundos

Kiedy nadszedł opatrzony playlistą news o Luciano wydającym mixa zatytułowanego Vagabundos, w głowie pojawiła mi się jedna myśl. Zastanawiałem się, jak sprawdzi się w praktyce imponujące zestawienie takich wykonawców, jak James Blake, Nicolas Jaar, Jamie Woon, Matthew Dear, Maya Jane Coles, Trickski czy Francesco Tristano (uff…) w kontraście z notką, że kompilacja obrazuje przelot przez selekcję prezentowaną przez autora w bodaj najbardziej znanym i chyba medialnie oklepanym do granic możliwości klubie Pacha. Przyznaję szczerze – tracklista spowodowała niemały ślinotok i ciekawość, o klubie nawet nie myślałem. I nie myślę do teraz, kiedy będąc już osłuchanym i zapoznanym z płytą, biorę się za jej opisanie.

Początek seta pozwala płynnie wbić się w gęstą klubową, atmosferę imprez, których podsumowaniem jest ten krążek. Gdyby był to set nagrywany live nie miałbym wątpliwości, że ten zestaw rozgrzał parkiet do czerwoności. Nie tylko za sprawą gnającego do przodu beatu, ale również dzięki gorącym brzmieniom w tropikalnym klimacie, mającym wiele wspólnego z tribalem. Całość nie pozostawia złudzeń, że poza radzeniem sobie w materii minimalu, autor świetnie czuje się w szybkim, bezkompromisowym housie.  Numery wprawnie zazębiają się, tworząc solidną dawkę klubowych rytmów, które wyjątkowa sprawnie stawiają słuchacza na nogi.

Jeszcze jeden rzut oka na indeksy utworów i od razu rzuca się w oczy że Luciano miksuje równocześnie po kilka tracków. Składa mu się to dość ładnie i zalicza moim zdaniem tylko kilka wpadek. Pierwsza rzecz, do której bym się przyczepił to umieszczenie w zestawie Jamesa Blake, który swoim wokalem „nie nadąża” za szybkim tempem, od początku narzucanym przez autora. Druga kwestia to fakt, że podniesienie suwaka pitch nie zrobiło dobrze Jamiemu Woonowi i numerowi ‘Lady Luck’. Brzmi to trochę tak jakby kawałek pchał się nieproszony tam, gdzie można by się bez niego obejść. Ale doceniam fakt, że Luciano decyduje się zmieszać house’owe sztosy pokroju ‘Deepbassline’ czy ‘From Disco To Disco’ z, nie ukrywajmy, popowo barwionymi numerami. Dzięki temu jest ciekawie.

Trochę gorzej przedstawia się kwestia żywotności tego wydawnictwa, gdyż wprawiony słuchacz z pewnością zna zdecydowaną większość użytych tracków. Dlatego mix raczej nie zachęci do wzmożonych poszukiwań. Z drugiej jednak strony nie taki był cel jego powstania. Dostarcza wiele przyjemności podczas słuchania, nóżka tupie i można spróbować rozkręcić przy nim domówkę. Rzecz udana, ale na jeden sezon.