Junior Boys w Polsce!

Pierwsze singlowe nagrania Junior Boys zachwyciły najpierw twórców muzycznych blogów, później entuzjazm ten podzielili  krytycy po obu stronach Atlantyku – od Village Voice, Rolling Stone’a i encyklopedycznego AllMusic.com po Guardian, The Wire, New Musical Express. Wiele tytułów i sieciowych witryn uznało The Last Exit” za jedną z płyt roku.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

W międzyczasie Junior Boys przygotowali nowy materiał. W zmienionym składzie – obok lidera zespołu Jeremy’ego Greenspana w miejsce Johhnny’ego Dark pojawił się dobry przyjaciel Jeremy`ego – Matt Didemus. Wspólnie nagrali oni piosenki na „So This Is Goodbye”.
Zmiany jedynie w niewielkim stopniu wpłynęły na styl grupy – po melancholijnym „The Last Exit” Kanadyjczycy nie stracili nic z melodycznego czaru, nabrali jednak więcej tanecznej werwy.

Junior Boys nie grają jednak techno czy house. Przy większości tanecznych nagrań ich muzyka brzmi eterycznie i filigranowo. Podstawową siłą grupy zawsze były i są bowiem kompozycje – cudowne piosenki śpiewane przez Greenspana. O grupie pisano niejednokrotnie bedroom dance-pop, rzadko bowiem zdarza się tak udana fuzja inspiracji popowych – od The Blue Nile, Talk Talk, Japan, Johna Foxxa, Pet Shop Boys i fascynacji muzyką taneczną ostatniego dziesięciolecia – po elektro, hip hop, 2-step czy berlińskie dub-techno.

Na szczęście jednak na „This Is Goodbye” płycie popowej, nie ma śladu populizmu. Wystarczy posłuchać niezwykłej interpretacji „When No One Cares” Sinatry. To nie nostalgiczna zabawa w naśladowanie idoli młodości.. Wystylizowana barowa melancholia oryginału – Frank w eleganckiej kreacji przy swojej whisky – tu ustępuje miejsca poważniejszej tonacji. Odczytany na nowo song to samotny lament wyszeptany w mroźny dzień na nieznanym pustkowiu, w obcym mieście czy nad czarnym lustrem jeziora. Melancholia współczesnego świata w którym wszyscy jesteśmy turystami – wszędzie w domu, ale nigdzie u siebie, nieustannie w łączności z innymi, ale zwykle samotni.

Junior Boys to outsiderzy w muzycznym universum –  dlatego trafiają – jak niegdyś Japan, Talk Talk czy The Smiths do odbiorców z różnych muzycznych światów –  zarówno do fanów pop, indie czy muzyki klubowej. W każdym kontekście są  bowiem jak łyk świeżego powietrza. W tej muzyce słychać rzadko spotykane – swobodę i przestrzeń. Być może muzycy z Ontario mają oprócz talentu szerszą perspektywę, której brakuje gwiazdom skupionym wokół centrów showbiznesu?

Możliwe, że poza Kanadą nie mogłyby powstać tak cudowne płyty jak – „The Last Exit” i „This Is Goodbye”  – dwie wytęsknione odpowiedzi na pytanie: jak tworzyć muzykę pop kiedy wszystko już było?