Guy Gerber

Guy Gerber – jako młody chłopak, miał przed sobą klarowną przyszłość…mając szesnaście lat był członkiem narodowej, izraelskiej drużyny piłkarskiej. Jego ojciec popełnił 'błąd’, kupując szesnastoletniemu synowi w prezencie gitarę elektryczną. Guy kupił 'fuzza’, zrezygnował z kariery piłkarza i razem z dwoma przyjaciółmi założył kapelę punkrockową ’Fuzzy Buggers’. Starali się połączyć moc rocka z elektronicznym dźwiękami wygenerowanymi przez sampler.

 Pasjonował się również brzmieniami w stylu disco. Przewodził grupie ’Captain coconut’  tworzącej dirty disco jako pierwsza w Izraelu. Guy wciąż poszukiwał. Zaczął samodzielnie tworzyć utwory brzmiące mrocznie i deepowo, co zaowocowało wydaniem jego pierwszej produkcji: ’Pasolator  5000 – The last gun star’. W 2000 roku poznał Dani Mikova – jednego z najbardziej cenionych perkusistów w Izraelu.

Kup bilet na dowolny koncert lub imprezę!

Znajdź Bilety

---

Bezpieczne i proste zakupy

We dwójkę założyli ’Cocobit’ – projekt propagujący live’acty przepełnione głębokimi, brzmieniami i syntetycznym bitem połączonym z żywymi bębnami. W tym samym czasie, we współpracy z rezydentem szanowanego Club 17 – Saharem Z, zajęli się produkcjami stricte klubowymi. Tak powstał słynny ’Kenny’s Back’, wydany pod szyldem Whoop! Records, która to produkcja była zawarta w wielu kompilacjach np. obecnego ostatnio w Polsce Dave Seemana – Global Underground i  Sound of Renessaince, jak i jako ścieżka dźwiękowa w filmie „All the good years”” (produkcji Michaela Douglasa).

 Później wytwórnia KINKY VINYL wydała, jako swojego pierwszego singla,  kolejnego gwoździa parkietowego „Flamer/Soon„, gdzie Guy Gerber wystąpił pod pseudonimem A.D.D.. Inne utwory i remiksy Gerbera były wydane w labelach, takich jak: SAW, TWISTED i Alternative Route.

Jest laureatem najbardziej prestiżowej nagrody za rok 2003, przydzielanej przez Związek Muzyków Izraelskich, jak również nagrody dla Najlepszego Producenta od przodującego, klubowego czasopisma w Izraelu. Jego set promocyjny był prezentowany w audycji Johna Digweeda KISS 100, gdzie w godzinnym secie, 10 utworów na 11, było jego własnej produkcji!